رخنه ديوار
اشك خونيــنم بـدامـــان ريخـــــتي
ازجــــفا دیـــوارلــرزان ریخـــتی
جوروظلم خـــــاربلــــبل كوچ داد
برگها چون سايـه پـا شـان ريختی
تابچشمش ازجــــفاخـــــاري زدند
درنوايش نغــــمه ي زاری زدند
بي سرود غــم نبودي روز وشب
تابه اونـــــيرنگ غـــــداري زدند
آمد آن بلبل كنارم خــــــانـــه كرد
درنوايم نــــاله ي مستا نــــه کرد
ياروگل سرمست آغــــوش رقيب
اين دومجنون خانه درويرانه كرد
گفتمش دل چـشم خونباری گرفت
بي وفا يارم ديــــگر ياري گرفت
گفت جـــور خــاروظـــلم باغبان
ازمني بيچاره گلزاري گـــــرفت
رخنه ي دیوار را اغــــــیار بست
تا نبينم چـهره ي آن یـــار مـست
باغبان بر روي گلها خـاك ريخت
تا نبيند بلـــــــــبل عـــشق پرست
دُرّجهانی
درعزاي بلبلــي گل پـيرهــــن را چــــاك كرد
باكف دســــتان بــرگـش زو كــفن راپـاك كرد
حال دانســـتم مــراشــــوكت بـــــود از بود تو
گرچه صانـع وصف من درخلقت افلاک كرد
درخزان عــمر عـاشق معـشوقِي تكرار كرد
حسّ شــــــورانگـــيز تــو اهميتم اظهار كرد
گوهر خامــــوش بــــودم در دل بـــحر حيات
دست احساس تو آمد بـرخـــودم هوشــيار كرد
عشق واحساس مرامـعشوق مـن پـوشيد رفت
درسويدا خفته بودم آمـد آن خــــورشيد رفت
ساغروجــــام وقدح با آرزوهــــايم شكست
جرعه ها ازجام غــير آن بي وفا نوشيدرفت
ناسپاسي هـاي معــشوق روزگارم تيره كرد
ازحريفان چشـم روشن ليك ازمن خيره كرد
تندبادي دركــــــــوير جـــان مــن افتاده بود
نقش خون درپيــكرم خاك سـيه برديــده كرد
در ازاي نـــــاز اوعمر جــــــــواني داده ام
نقدجــــــان درراه عشـق آن فـــلاني داده ام
پيــــكرسرد ( تولا ) بـرمــشا يع راز گفت
جان شيرين درپــــــي دُر جــــها ني داده ام
آرزو
زنـــــور آفــــتـاب امـــــروز رســـتم
شعاع عشق جـــانـان كــرده مســـــتم
درون نــــــــــــور اوديـــــدم خــــدارا
خداراهمــچو مـجـــــــــنون میــپرستم
فزون شـــــد درد دل ازفـــرط مشکل
زبزر آرزو كــان خــــــــفته درگـــــِل
شنيدم زارعــــــي بـــا گريه ميـــگفت:
كه تــــخم آرزو ويـــــــران كنــد دل
فقـــــــيري ونـــــــــــياز از آرزو زاد
چنين كودك كسي را كــــــي كند شـاد
مجو از آرزو عــــــــــطر فرحـــــناك
زبرگ لاله كـــان را ميـــــــــــبرد باد
بساط آرزو همـــچون ســــراب است
كه رنگين خوان آن مثل حــباب است
چوكودك دردلـــم پرورده بــــــــودم
ندانســــتم نژاد او خــــــــراب است
زرنگ آرزو هـــــا ديده بســــــــــــتم
ندارم حـــاصلي از آن بــــــــــدســـتم
چو زنگ آرزو نــــــــــــتوان زدودن
بــــــناي آرزو بــــــــادل شكــــــسـتم
كوچه مكتب
تا مرا حلــــقه ي زلفان تو در پا افـــــــتاد
شور دركوچــــــۀ مكتب زقدم ها افــــتاد
سخنت دردل اغيار چــه غوغـــــا ميـــكرد
نگهت درپــــي تســــــخير دل مــــــا افتاد
كاش تيرنگهت در دل من كار نــــــــداشت
چشم مخمور تو اي كاشكي بيـمار نـداشت
دل سنگ تو اگر شيـــشه ي اميد شــكست
جزرقيبم بكــــسي وعــــده ي دیدار نداشت
خوردن خون جگرعادت ديرين من است
جان نثاري برهت مذهب و آئـين من است
زنده باشم چه روم در دل خـــاک از غم تو
شوق ديدارتو اندر دل غمـــــگين من است
بهرجان دادن من يك نگـــهي يار كافيست
عاشقان را بخـــــدا لحــظه ي ديدار كافيست
گفتن "لا" بـــــتو اي كــافرٍ زنار كافيـــست
عقل را قطره ي درياي جنون سار كافيست
عقل وعشق
ازجبوني هـاي عقلــــــــم در سـتوه
از جسوري هـاي عشقـم درشــكوه
عقل گفتا ازخــــطر بايـد گريـخت
عشق گويد باخطر كن گفـــــــتگو
عقل بزدل مســـــــكنم زاويه كرد
عشق پردل نـــــام من افسانه كـرد
جرئت رندانــــه ي عشق اي صنم
كي ابا ازهـيـــــبت شيرانــــه كرد
عقل وعشق انـــدر درونـم درجـدل
آن يكي مكّـــــــار وافــسون ودغـل
آنديگر خالــــي زنــيرنگ و فريب
عاري ازكذب ودروغ بــــــي خلل
عقل گويــــدكن فـرارازهـــر خطر
كي پسندد عــــاقلان برخود ضـرر
عشق رامطلوب جزمعشوق نيست
بي بها خواند هـــــمه هستي و سـر
عشق خواند دشـمـن جــان رانـگار
عقل گويد كـــــــي شود اغـيار يار
زانكه او راغــــــيرت ايثار نيست
عشق شـــير وعـقـل روبا درشـكار
روپوش زرّین
هیچ عاشق در جـهان رســوا نشد
تاز عشقش مردمـــا ن آگا نــشد
عشق بازی درخـفا نادانی است
بین انگشت آسـمان اخـــــفا نشد
نام مجنون زینت قامـــوس عشق
نام لیلی عامـــل ملمـوس عشق
پیکر عریــان معشوق را حجاب
چادر او چـادر نامـوس عشـــق
ازوفاروپـــــوش زرّین ساختم
ازرگ دل ریــــشه ها یش بافتم
رفته رفته ازمـــــیان آدمــــــی
برسر آن بــــــی وفا انداختـــــم
بادوصد نفـرت بسویش دیدرفت
زیر پا آن روسـری مــالید رفت
چشم اوسوزدرونـــم را نـدیـــــد
برجنون من همـــی خنـدید رفت
گونه هامرحوم انــسانی نـداشت
دردرونش وعظ وجدانی نداشت
عطرچشمانش زنفرت بسته بود
برتن افسرده ارزانی نـــــداشت
میپرستم
ترا امروز وفـــــــــــردامیپرستم
زحورنســــــیه وازلالــه رستم
بجزآن شیشه ي دانــای احساس
تمام شیــــــــشه ها یكسر شكستم
چرا برروی من دروازه بــستـی
نپرسیدی که پشت درکی هستی؟
سلام این گــــدارابـــــــــاد میبرد
همیدانم زجــــــــــا م غیر مستی
تراعاشق تـــــروتــــــنّاز دیـــدم
بقلبم نام زیــــــــبایت نـوشــــــتم
دو زلفانت بطـــــول عـمرعاشق
گره انداخــــــتی باســـــرنـوشتم
تبردرریشه ي عـــمرم فـــگندی
نهال دوستی از ریــــشه کـــندی
تــمام آرزومحـــــصــورکــردی
بمــــثل آرزوهــــــــــایم بلــندی
منم زیرچـــــکش بالای سنــدان
شکسته قامــتم لبــها ی خنــدان
بخنده میکشد,مهجـــور مغمـــوم
ندانم دشـــمنان را ازعزیــــزان
توچون دیوار بی سقف عـزیزم
چوبرگ لاله اندامت ببـــــــــینم
تویک گل بته ي بی برگ وباری
زباغم گل بدامـــــانت بــــریزم
اشك خونيــنم بـدامـــان ريخـــــتي
ازجــــفا دیـــوارلــرزان ریخـــتی
جوروظلم خـــــاربلــــبل كوچ داد
برگها چون سايـه پـا شـان ريختی
تابچشمش ازجــــفاخـــــاري زدند
درنوايش نغــــمه ي زاری زدند
بي سرود غــم نبودي روز وشب
تابه اونـــــيرنگ غـــــداري زدند
آمد آن بلبل كنارم خــــــانـــه كرد
درنوايم نــــاله ي مستا نــــه کرد
ياروگل سرمست آغــــوش رقيب
اين دومجنون خانه درويرانه كرد
گفتمش دل چـشم خونباری گرفت
بي وفا يارم ديــــگر ياري گرفت
گفت جـــور خــاروظـــلم باغبان
ازمني بيچاره گلزاري گـــــرفت
رخنه ي دیوار را اغــــــیار بست
تا نبينم چـهره ي آن یـــار مـست
باغبان بر روي گلها خـاك ريخت
تا نبيند بلـــــــــبل عـــشق پرست
دُرّجهانی
درعزاي بلبلــي گل پـيرهــــن را چــــاك كرد
باكف دســــتان بــرگـش زو كــفن راپـاك كرد
حال دانســـتم مــراشــــوكت بـــــود از بود تو
گرچه صانـع وصف من درخلقت افلاک كرد
درخزان عــمر عـاشق معـشوقِي تكرار كرد
حسّ شــــــورانگـــيز تــو اهميتم اظهار كرد
گوهر خامــــوش بــــودم در دل بـــحر حيات
دست احساس تو آمد بـرخـــودم هوشــيار كرد
عشق واحساس مرامـعشوق مـن پـوشيد رفت
درسويدا خفته بودم آمـد آن خــــورشيد رفت
ساغروجــــام وقدح با آرزوهــــايم شكست
جرعه ها ازجام غــير آن بي وفا نوشيدرفت
ناسپاسي هـاي معــشوق روزگارم تيره كرد
ازحريفان چشـم روشن ليك ازمن خيره كرد
تندبادي دركــــــــوير جـــان مــن افتاده بود
نقش خون درپيــكرم خاك سـيه برديــده كرد
در ازاي نـــــاز اوعمر جــــــــواني داده ام
نقدجــــــان درراه عشـق آن فـــلاني داده ام
پيــــكرسرد ( تولا ) بـرمــشا يع راز گفت
جان شيرين درپــــــي دُر جــــها ني داده ام
آرزو
زنـــــور آفــــتـاب امـــــروز رســـتم
شعاع عشق جـــانـان كــرده مســـــتم
درون نــــــــــــور اوديـــــدم خــــدارا
خداراهمــچو مـجـــــــــنون میــپرستم
فزون شـــــد درد دل ازفـــرط مشکل
زبزر آرزو كــان خــــــــفته درگـــــِل
شنيدم زارعــــــي بـــا گريه ميـــگفت:
كه تــــخم آرزو ويـــــــران كنــد دل
فقـــــــيري ونـــــــــــياز از آرزو زاد
چنين كودك كسي را كــــــي كند شـاد
مجو از آرزو عــــــــــطر فرحـــــناك
زبرگ لاله كـــان را ميـــــــــــبرد باد
بساط آرزو همـــچون ســــراب است
كه رنگين خوان آن مثل حــباب است
چوكودك دردلـــم پرورده بــــــــودم
ندانســــتم نژاد او خــــــــراب است
زرنگ آرزو هـــــا ديده بســــــــــــتم
ندارم حـــاصلي از آن بــــــــــدســـتم
چو زنگ آرزو نــــــــــــتوان زدودن
بــــــناي آرزو بــــــــادل شكــــــسـتم
كوچه مكتب
تا مرا حلــــقه ي زلفان تو در پا افـــــــتاد
شور دركوچــــــۀ مكتب زقدم ها افــــتاد
سخنت دردل اغيار چــه غوغـــــا ميـــكرد
نگهت درپــــي تســــــخير دل مــــــا افتاد
كاش تيرنگهت در دل من كار نــــــــداشت
چشم مخمور تو اي كاشكي بيـمار نـداشت
دل سنگ تو اگر شيـــشه ي اميد شــكست
جزرقيبم بكــــسي وعــــده ي دیدار نداشت
خوردن خون جگرعادت ديرين من است
جان نثاري برهت مذهب و آئـين من است
زنده باشم چه روم در دل خـــاک از غم تو
شوق ديدارتو اندر دل غمـــــگين من است
بهرجان دادن من يك نگـــهي يار كافيست
عاشقان را بخـــــدا لحــظه ي ديدار كافيست
گفتن "لا" بـــــتو اي كــافرٍ زنار كافيـــست
عقل را قطره ي درياي جنون سار كافيست
عقل وعشق
ازجبوني هـاي عقلــــــــم در سـتوه
از جسوري هـاي عشقـم درشــكوه
عقل گفتا ازخــــطر بايـد گريـخت
عشق گويد باخطر كن گفـــــــتگو
عقل بزدل مســـــــكنم زاويه كرد
عشق پردل نـــــام من افسانه كـرد
جرئت رندانــــه ي عشق اي صنم
كي ابا ازهـيـــــبت شيرانــــه كرد
عقل وعشق انـــدر درونـم درجـدل
آن يكي مكّـــــــار وافــسون ودغـل
آنديگر خالــــي زنــيرنگ و فريب
عاري ازكذب ودروغ بــــــي خلل
عقل گويــــدكن فـرارازهـــر خطر
كي پسندد عــــاقلان برخود ضـرر
عشق رامطلوب جزمعشوق نيست
بي بها خواند هـــــمه هستي و سـر
عشق خواند دشـمـن جــان رانـگار
عقل گويد كـــــــي شود اغـيار يار
زانكه او راغــــــيرت ايثار نيست
عشق شـــير وعـقـل روبا درشـكار
روپوش زرّین
هیچ عاشق در جـهان رســوا نشد
تاز عشقش مردمـــا ن آگا نــشد
عشق بازی درخـفا نادانی است
بین انگشت آسـمان اخـــــفا نشد
نام مجنون زینت قامـــوس عشق
نام لیلی عامـــل ملمـوس عشق
پیکر عریــان معشوق را حجاب
چادر او چـادر نامـوس عشـــق
ازوفاروپـــــوش زرّین ساختم
ازرگ دل ریــــشه ها یش بافتم
رفته رفته ازمـــــیان آدمــــــی
برسر آن بــــــی وفا انداختـــــم
بادوصد نفـرت بسویش دیدرفت
زیر پا آن روسـری مــالید رفت
چشم اوسوزدرونـــم را نـدیـــــد
برجنون من همـــی خنـدید رفت
گونه هامرحوم انــسانی نـداشت
دردرونش وعظ وجدانی نداشت
عطرچشمانش زنفرت بسته بود
برتن افسرده ارزانی نـــــداشت
میپرستم
ترا امروز وفـــــــــــردامیپرستم
زحورنســــــیه وازلالــه رستم
بجزآن شیشه ي دانــای احساس
تمام شیــــــــشه ها یكسر شكستم
چرا برروی من دروازه بــستـی
نپرسیدی که پشت درکی هستی؟
سلام این گــــدارابـــــــــاد میبرد
همیدانم زجــــــــــا م غیر مستی
تراعاشق تـــــروتــــــنّاز دیـــدم
بقلبم نام زیــــــــبایت نـوشــــــتم
دو زلفانت بطـــــول عـمرعاشق
گره انداخــــــتی باســـــرنـوشتم
تبردرریشه ي عـــمرم فـــگندی
نهال دوستی از ریــــشه کـــندی
تــمام آرزومحـــــصــورکــردی
بمــــثل آرزوهــــــــــایم بلــندی
منم زیرچـــــکش بالای سنــدان
شکسته قامــتم لبــها ی خنــدان
بخنده میکشد,مهجـــور مغمـــوم
ندانم دشـــمنان را ازعزیــــزان
توچون دیوار بی سقف عـزیزم
چوبرگ لاله اندامت ببـــــــــینم
تویک گل بته ي بی برگ وباری
زباغم گل بدامـــــانت بــــریزم
